=Terrain=Vague=

Kevin Bauer

NL

Het idee dat de mens mondiaal de samenstelling van het aardoppervlak verandert is misschien beangstigend, maar het heeft tegelijkertijd iets natuurlijks. We zijn in die zin vergelijkbaar met andere organismen die hun habitat naar hun eigen hand zetten, ten faveure van zichzelf. Ik denk graag na over dit soort grote bewegingen en ik probeer ons daarmee op een reusachtige tijdlijn te plaatsen: van de eerste ééncellige organismen op de aarde tot het moment dat de zon dooft en er geen leven zoals wij kennen meer mogelijk is. We begeven ons in een continue opvolging van samenstellingen, zowel geologisch als organisch. Terrain Vague zet de tijd even stil en legt een vergrootglas op een stukje aarde waarin allerlei elementen zich onverwacht tot elkaar verhouden.

EN

The idea of humans globally changing the composition of the Earth’s surface may be frightening, but there is something natural about it at the same time. In that sense, we are similar to other organisms that change their habitat to their own liking, for their own benefit. I like to think about big movements like this and, in doing so, I try to place us on a giant timeline: from the first single-celled organisms on Earth to the moment the sun goes out and life as we know it is no longer possible. We move into a continuous succession of compositions, both geological and organic. Terrain Vague stops time for a moment and puts a magnifying glass on a piece of earth in which all kinds of elements unexpectedly relate to each other.